Ik ben Kylian

Niet alleen een wie, maar vooral een wat.

​​

Ik ben de verteller van verhalen van schrijvers die achter de schermen willen blijven. Hun namen blijven onbekend.

​​

Mijn beeltenis zal steeds anders zijn,

mijn bedoelingen blijven hetzelfde.

​​

Kylian stelt zich voor

Het lokaal is gevuld met rijen houten banken, bijna allemaal bezet door nieuwsgierige gezichten. De lucht hangt vol met een geur van oud papier en stof, een geur die past bij de eindeloze rijen boekenkasten die de muren van het lokaal bedekken. De kasten puilen uit met boeken over elk denkbaar onderwerp, een waar labyrint van kennis en verhalen, vooral verhalen. In het midden van het lokaal staat een bureau, eenvoudig maar stevig, met Kylian ervoor. Hij draagt een leren jas, een leesbril die een vleugje intellectuele allure toevoegt aan zijn uiterlijk, en jeans. Hij ziet eruit als een moderne professor literatuur, een man in de dertig met een aura van rust en wijsheid. Zijn blik glijdt over de aanwezigen, een zachte glimlach speelt om zijn lippen.

​

Ik ben Kylian. Een verhalenverteller. Dat is het kortst mogelijke antwoord op de vraag wie ik ben, wie ik zijn wil. De verhalen die ik vertel zijn niet van mij. Ze zijn van anderen. Vergeet en afgewezen schrijvers en schrijfsters, wier woorden te scherp, te anders, te vreemd waren voor de gevestigde orde. Schrijvers en schrijfsters die bang waren hun pen te gebruiken uit angst voor de schaduw van de grote namen. Hun verhalen zijn te goed, te origineel, te vernieuwend. Uitgevers zien ze als een bedreiging, een storm die hun gecontroleerde landschap van literaire trends zou kunnen verwoesten.

​

Wat doe ik? Ik breng die verhalen naar voren. Ik vind nieuwe wegen, nieuwe combinaties. Ik verzamel de losse draden en weef er nieuwe patronen van. Ik neem een verhaal van een horrorschrijver en laat hem een roman schrijven. Een romanschrijver daag ik uit om sciencefiction te schrijven. Ik vind de juiste schrijver, de juiste woorden, voor de juiste plaats in het verhaal. Ik creëer verhaallijnen en gebeurtenissen, schets personages en situaties, en geef de vergeten schrijvers en schrijfsters de kans om, ieder om beurten, in mijn skelet een hoofdstuk te vullen, een deel van het verhaal te schrijven. Soms is de consistentie zoek, soms raken de verhaallijnen elkaar op onverwachte manieren. Maar dat maakt het juist interessant. Het leven is geen rechte lijn, en ook geen perfect gepolijste roman. Het is een tv-serie, met schitterende hoofdstukken die je meevoeren in een rollercoaster van emoties en gebeurtenissen.

Het allerbelangrijkste is dat ik die schrijvers niet benoem. Hun namen staan niet op de kaften van mijn boeken, ze worden niet gepromoot. Ik laat de mensen die naar mijn verhalen luisteren, of die mijn boeken lezen, zelf op onderzoek uitgaan. Zij zijn het die de namen van de schrijvers en schrijfsters zullen ontdekken, puur en alleen uit nieuwsgierigheid, uit een drang om te weten wie de makers zijn van de verhalen die hen zo hebben gegrepen.

Kylian pakt een boek van zijn bureau. De ruimte wordt stil. De ademhaling van de aanwezigen wordt langzamer, stiller. Elk hoofd is gekanteld, elk paar ogen gericht op Kylian en het boek in zijn handen. De verwachting is voelbaar, als een elektrische lading die door de ruimte flitst. Wat gaat er gebeuren? Wat zal Kylian doen? Wat verbergt het boek? De vragen hangen in de lucht, onuitgesproken, maar des te krachtiger aanwezig. En Kylian, hij zwijgt. Hij haalt diep adem, en houdt de spanning vast, als een muzikant die een tokkel op zijn gitaar uitstelt, om de luisteraars nog meer te laten verlangen.

Geniet van de verhalen verteld door mij,

Kylian.