De Paradox van de Pen

De Paradox van de Pen

Ik Kylian vraag me af ...

Ik, Kylian, sta hier en nu. Ik kijk om me heen, naar de schermen, naar de boeken die open liggen. Wat mij opvalt, schrijf ik op. Het is mijn manier om de wereld te bevatten, om gedachten te ordenen. Maar vandaag heb ik een vraag, een vraag die me al tijden bezighoudt en die ik nu rechtstreeks aan jullie stel, mijn lezers.

Waarom lezen jullie mijn verhalen? Jullie weten toch dat ze vol zitten met bewuste fouten, regionaal taalgebruik, al probeer ik dat in dit specifieke stuk te vermijden, om jullie tegemoet te komen, en hier en daar een spelling die zo ver van het standaard Nederlands afwijkt dat de betekenis soms heel anders kan zijn. Het is geen geheim, ik ben er open over.

En binnen die vraag schuilt een nog scherpere: voor diegenen onder jullie die zeggen "Ik lees geen streektaal, geen spreektaal," waarom komen jullie dan toch steeds terug naar mijn teksten? Is het de inhoud, het verhaal zelf, dat zo boeit dat jullie bereid zijn de vorm naast jullie neer te leggen? Of is er iets anders, iets dat ik misschien niet zie?

Dat mijn verhalen niet bij de grote uitgevers binnenkomen, dat is mij bekend. De afwijzingen liggen opgestapeld, de redenen worden duidelijk vermeld: "niet conform de taaleisen," "te afwijkend van het Algemeen Beschaafd Nederlands." Het is de realiteit van de schrijverswereld, en ik snap het, ja, ik snap het wel degelijk.

Maar ik, als rechtgeaarde Limburger, laat mij niet dwingen mijn afkomst te loochenen in mijn teksten. Ik schrijf zoals ik spreek, met een eigen twist, met opzettelijke fouten en zinsneden die soms nergens op lijken te slaan, maar die voor mij authentiek zijn. De zinsopbouw is soms vreemd, dat geef ik toe. Toch is dit wie ik ben, en dit is hoe ik mijn werkelijkheid neerpen.

AN/ABN, oftewel standaard Nederlands, ervaar ik als de taal van de Randstad. Daarbuiten is het vaak anders. Daar is Nederlands voor velen geen eerste, maar een tweede taal, geleerd op straat, op school, of via de televisie. En dus spreekt en schrijft men buiten de Randstad ook vaak anders Nederlands. Niet minderwaardig, maar anders. Ik weiger mij te conformeren aan een norm die mijn stem wil verzwijgen.

Ik besef dat dit een uitdaging is voor jullie, mijn publiek. Maar de vraag blijft staan: waarom lezen jullie mij? Wat drijft jullie om door te lezen, door de afwijkingen heen, naar de kern van wat ik probeer te zeggen? Ik ben vooral benieuwd naar de eerlijke antwoorden, zonder filter. De stilte is vaak luider dan de luidste kritiek. Ik wacht met spanning af op jullie reacties.

Dit is wie ik ben, en ik schrijf zoals ik adem. Ik kan, ik wil en ik zal niet onmiddelijk aanpassen.